Als ik terugkijk naar het begin van mijn avontuur met tarot, neem ik je me naar het jaar 2000. Samen met mijn vader volgde ik in Boxmeer een cursus tarot. Mijn allereerste stapjes in een wereld die me meteen boeide, maar die ook iets mysterieus en ingewikkelds had. Die kaarten… zo rijk aan symboliek, zo gelaagd. Ik vond het prachtig, maar het was niet meteen makkelijk

Ik bleef er een tijdje me bezig, maar al snel voelde ik me meer thuis bij de Lenormand-kaarten. Ze spraken me aan – op een intuïtieve manier. Deze kaarten waren meer direct, toegankelijk. Ook deze cursus deden mijn vader en ik samen. De tarot verdween bij mij naar de achtergrond, al bleef het altijd ergens op me wachten, omdat het wist dat ik ooit hiermee verder zou gaan.

 

 

En die terugkeer… die kwam in 2012. Dat jaar veranderde alles. Eén gebeurtenis zette mijn hele leven op z’n kop. Alsof iemand op een knop drukte en alles wat ik kende begon te schuiven. Wat begon als een klap, werd een sneeuwbal die almaar groter en zwaarder werd. Het werden jaren vol veranderingen en het voelde alsof ik in een rollercoaster zat die alleen maar harder ging.

Toch besloot ik juist op dat moment dat het tijd was om me serieus in de tarot te verdiepen. Na het plotselinge overlijden van mijn vader wilde ik niet dat zijn tarotburo op dat moment ook zou stoppen. Mijn vader was er ineens niet meer en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zijn passie, zijn levenswerk, ook zomaar te laten verdwijnen. In 2013 schreef ik me in voor de beroepsopleiding Tarot Mediator in Breda. En daar begon het echte werk – niet alleen met de kaarten, maar ook met mezelf.

Ik ontdekte hoe de beelden me niet alleen antwoorden gaven, maar ook spiegels. Hoe ze me stilzetten, me hielpen begrijpen, en vooral: hoe ze me hielpen voelen. Want ik had op dat moment alles nodig – richting, grip, bevestiging. Twee jaar later na mijn afstuderen in juni 2015, heropende ik de praktijk van mijn vader en begon ik de buitenwereld kennis te laten maken met deze beeldtaal op mijn manier.

 

En nu, in totaal 25 jaar later, is tarot nog steeds een deel van mijn leven. Geen trucje. Geen hobby. Geen zweverig gedoe. Maar een taal. Een taal die me geholpen heeft om mezelf écht te leren kennen. Om mijn valkuilen onder ogen te zien, om te begrijpen waarom ik soms reageer zoals ik doe. Maar ook – en dat geef ik eerlijk toe – het maakt het leven soms ook knap ingewikkeld. Want spiritueel leven oftewel bewust zijn betekent óók voelen wat je liever zou ontwijken.

Al moet ik zeggen: dat woord “spiritueel” hè… krijg jij daar ook een beetje de kriebels van? Mensen denken dan al snel dat je boven de grond zweeft, terwijl het eigenlijk gewoon gaat over bewustzijn en persoonlijke ontwikkeling. Ik vind het ongelofelijk boeiend. En als ik meer tijd had, zou ik er nóg meer me willen doen. Maar goed – ik ben ook alleenstaande moeder van twee kinderen, en er moet natuurlijk ook gewoon brood op de plank komen.

Door de jaren heen – alle studies, alle mensen die ik heb mogen ontmoeten, alles wat ik in mezelf heb ontwikkeld – is er iets gegroeid in mij. Een soort diepgeworteld gevoel dat ik anderen wil helpen. Ik werk al jaren in de zorg, maar dit gaat over iets anders. Dit is zorg voor de binnenkant. Niet omdat ik denk dat ik het beter weet, maar omdat ik soms iets zie, iets aanvoel, een worsteling herken. En dan wil ik er zijn, iets kunnen betekenen. Tegelijkertijd weet ik inmiddels dat iemand pas écht iets onder ogen kan zien als hij of zij daar zelf klaar voor is. En als dat moment nog niet gekomen is, dan leer ik het ook los te laten.

Toch… als ik voel dat iets je echt verder kan brengen, geef ik je soms – zachtjes, met liefde – een duwtje. Niet om te pushen, maar om je wakker te maken voor wat er allang in je zit.

Niet iedereen begrijpt wat ik doe – en dat is helemaal oké. Het is ook niet voor iedereen. Ieder z’n pad. Doe vooral wat voor jóu goed voelt. Maar weet je? Als je met mij optrekt, dan zal ik altijd proberen het beste in je naar boven te halen. Omdat ik voel wat er in je zit – soms al voordat jij dat zelf voelt. En dat is geen trucje. Dat is gewoon hoe ik ben.

Mijn reis stopt hier niet. Ook niet na 25 jaar. Er zijn momenten geweest waarop ik het wilde loslaten. Echt. Omdat het niet de makkelijkste weg is, verre van zelfs. Maar ik kan het niet loslaten, het zit ondertussen te diep in me verweven.

Ik blijf leren, blijf groeien. Cursussen, opleidingen – niet omdat het moet, maar omdat ik wil blijven ontdekken. Tarot en alles wat hierbij nog meer passend is, blijft me voeden. Het blijft me inspireren. En het mooiste is: ik mag daarmee ook anderen helpen op hún pad.

En daar… daar word ik intens blij van.